Jij bent onkwetsbaar omdat je schuldeloos bent. Alleen door schuld kun je aan het verleden vasthouden. Want schuld stelt vast dat je gestraft zult worden voor wat je hebt gedaan, en is zodoende aangewezen op ééndimensionale tijd, die van het verleden naar de toekomst gaat.
Wanneer je volhoudt dat je schuldig bent maar dat de bron van jouw schuld in het verleden ligt, kijk je niet naar binnen. Het verleden is niet in jou. Je vreemde associaties ermee hebben in het heden geen betekenis. Toch laat jij ze tussen jou en je broeders instaan, met wie jij geen enkele werkelijke relatie vindt.
Gebruik geen enkele relatie om jou aan het verleden te binden, maar wordt met elk ervan elke dag opnieuw geboren.
Zolang jij gelooft dat schuld hoe dan ook, in wie dan ook, wat hij ook doet, gerechtvaardigd is, zul je niet naar binnen kijken, waar je de Verzoening altijd zou vinden.
Aan schuld zal nooit een eind komen zolang jij gelooft dat er een reden voor bestaat.
Uit een cursus in wonderen, hoofdstuk 13 : De schuldeloosheid van de wereld.
Het aanvaarden van een schuldeloze wereld voor jezelf kan pas als je anderen als schuldeloos ziet. Dat wil zeggen dat zolang je anderen beoordeelt, veroordeelt, zolang je ze niet als volmaakt en compleet ziet, je voor jezelf de verzoening nog niet aanvaard hebt.
Het betekent dat als je je onvolmaaktheden blijft projecteren op de ander je zo jouw eigen bevrijding uitstelt. Het betekent dat je nog steeds worstelt of getriggerd wordt door een eigenschap die jij in jezelf hebt verborgen maar waarvan je je nog niet bewust was.
Als je mijn ho’oponopono blog hebt gelezen, zal je ondertussen weten dat het een soort gebed is, een manier om jouw eigen perceptie te “cleanen”, zodat je je bewust wordt dat jij de situatie hebt gecreëerd en dat je deze ter plaatse en meteen kunt transformeren door de vier zinnen : ik hou van jou, dank je, het spijt me en vergeef me te zeggen tegen jezelf.
Van het moment dat je een andere betekenis kunt geven aan een situatie, zonder het verleden er bij te betrekken (te oordelen), zie je hoe alles werkelijk is en laat je schuld geen controle overnemen over jouw “staat van zijn” (die in oorsprong, liefde, vreugde, vrede, vrijheid is).
Zo lang je iedereen als buiten jezelf ziet, zolang je niet iedereen kan zien als zijnde deel van jouw eigen schepping, zal je geen gebruik maken van jouw eigen scheppende kracht.
Zo lang je anderen niet ziet, zoals jij bent, zal je ook in de val van deze matrix blijven, een vicieuze cirkel die jou in een oneindige slachtofferloop laat rondrennen. Als je blijft meegaan in de neerwaartse spiraal die je voor jezelf hebt gemaakt door jouw negatieve zelfpraat of door in te gaan op de negativiteit van anderen en hun te bevestigen in hun drama, geef je elkaar nooit de kans op ontsnappen.
Phuro! Be inspired!
Phuro! 